Dit ritueel kan je hulp bieden in situaties waar je vaststelt dat liefde zijn weg niet vindt en waarbij je een complete machteloosheid ervaart.
Graag nodig ik je uit om dit bewust luidop te zeggen en toe te passen wat je leest terwijl je dit zegt en waarbij je met je linkerhand op je hart de woorden bekrachtigt doorheen heel je zijn. Je kan het dan ook aanpassen en aanvullen of verder personaliseren in functie van jouw situatie en noodzaak.
Naar houding toe kan dit zowel in een zittende als ontspannen staande houding, wat goed voelt is vooral van tel hier. Dus stel je gerust de vraag waar en hoe wil ik dit ritueel houden?
————
Ik maak verbinding met de context en zie alles wat het me wilt tonen en ik voel hierbij dat het voor hen onmogelijk is om te zien, te ervaren , te voelen en in te zien vanuit de liefde waar ik sta. Ik besef nogmaals dat liefde soms zijn weg (nog) niet vindt en vertrouw er op dat deze energie hen zal bereiken van zodra ze daar ontvankelijk voor kunnen zijn.
Liefde bieden binnen deze context betekent voor mij ruimte maken en laten voor de pijn die er schuilt. Ik aanvaard de rol die me toebedeeld is en die ik onbewust en onbedoeld beteken in hun bestaan.
Liefdevol en zonder oordeel maak ik alles los wat ons verbindt en verbonden heeft en koester ik de mooie herinneringen, de momenten van liefde met name enkel deze in hun puurste vorm draag ik in mijn hart. Ik knip hierbij alle psychologische, emotionele en energetische koorden en haken en ik doe dit uit zelfliefde en heling en compassie voor hen en ik adem in de pijn die ik in heel mijn zijn voel en laat deze uitvibreren zodat het ook ruimte kan maken voor een opening die mijn groei en hoogste zelf dient.
Het breken van mijn hart maakt hierbij ruimte om nog groter te worden en ik laat het toe in een besef dat ik veilig ben om kwetsbaar te kunnen zijn, hoeveel groeipijn deze liefdevolle situatie ook in zich draagt, ik mag en laat dit alles toe. Met onvoorwaardelijke zachtheid naar mezelf toe geef ik me compleet over aan de groei die me wordt geboden. Ik ben dankbaar het geschenk dat ik mag vinden in dit breken.
Deze energieën die nu los staan van mij geef ik nu in vrede terug aan het universum en ik ontdoe me van alle zwaarte die het me gaf in het doorkruisen van mijn zijn. Ik ben nu volledig vrij in elke richting van de tijd en dit ontwarren, ontknopen en loslaten maakt ruimte voor veel moois.
————
Laat nog even de tijd om dit te laten inzinken en dit volwaardig in te voelen.
In het delicate weefsel van ons bestaan, waar elke ontmoeting zorgvuldig zijn plek vindt, ontvouwt zich een verhaal van ongekende waarde.
Het woord zelf –ont– moeten is zo bekrachtigend dat het heel uitnodigend is om het helemaal te durven (en leren) omarmen.
De mensen die we tegenkomen op ons pad – zij die ons leven verrijken met vreugde, en zij die ons door hun uitdagingen de essentie van veerkracht leren – spelen elk een onmisbare rol in onze persoonlijke groei. Deze interacties, zowel de lichte als de zware, vormen samen het diepe, genuanceerde karakter dat ons uniek maakt, wevend aan een verhaal van ontwikkeling, inzicht en emotionele groei.
Alles heeft meer kleur dan zwart en wit op voorwaarde dat we openstaan voor iets anders dan het oordeel van ‘goed’ of ‘slecht’
Belangrijk in deze reis is het perspectief van oorzaak en gevolg, waarbij we leren om ervaringen niet te beoordelen als goed of slecht, maar ze te zien als onvermijdelijke stappen in onze evolutie. Deze benadering nodigt ons uit om elke ervaring te omarmen, om elke persoon die deel uitmaakt van ons verhaal, of hun aanwezigheid of afwezigheid ( want niemand is meer aanwezig dan zij die er niet zijn) nu kortstondig of blijvend is, te zien als een onvervangbaar geschenk. Het besef dat in de kern van elke ontmoeting niet een persoonlijke aanval schuilt, maar een reeks van gebeurtenissen die ieder voor zichzelf navigeert, verandert onze interactie met de wereld om ons heen.
Door te erkennen dat niemand tegen ons is, en dat iedereen voor zichzelf is, ontstaat de mogelijkheid om onze ‘ik’-gerichte blik te verruimen naar een ‘ons’-perspectief. Dit biedt ons een kans om te werken aan een gevoel van verbondenheid en beloning die verder reikt dan ons individuele zelf, en om bij te dragen aan een gemeenschappelijk goed.
Verandering begint daar waar ‘moeten’ een andere invulling krijgt
De lessen in geduld en veerkracht, aangereikt door degenen die ons uitdagen, zijn in hun essentie even waardevol als de warmte en steun die we ontvangen van hen die ons nabij staan. Deze momenten, elk met hun eigen complexiteit, versterken de kern van wie we zijn, en voegen rijkelijke lagen toe aan onze persoonlijkheid. Althans daar zie ik graag hun raakpunt, in dat ze beiden evenwaardig iets te bieden hebben.
Toeval bestaat niet echt… het valt je toe
Er schuilt troost in de gedachte dat er achter elke ontmoeting een diepere reden en betekenis ligt. Deze visie helpt mij om met gratie en dankbaarheid door het leven te navigeren, elke situatie te erkennen als een kans voor persoonlijke groei. De ware schoonheid van onze reis wordt niet gevonden in de afwezigheid van uitdagingen, maar in ons vermogen om op te staan, te leren en waarde te vinden in elke beproeving die op ons pad komt.
Terwijl we vooruitgaan, dragen we de herinneringen aan vreugde, de wijsheid uit onze ervaringen, en de kracht die we hebben opgebouwd door tegenspoed, met ons mee. Onze paden zijn onuitwisbaar gemarkeerd door de voetafdrukken van elke ziel die we hebben ontmoet, elk op hun eigen unieke manier bijdragend aan het verhaal dat we leven. Dit is mijn uitnodiging aan jou, voorgedragen met een open hart en kwetsbaar, om dieper te verbinden met de rijke lagen van jou en mijn en dus ons bestaan en om elke ontmoeting te waarderen als een kostbaar deel van onze reis.
Echt sterk zijn is durven kwetsbaar zijn
Door deze lens kijk ik naar het leven, met een gevoel van kwetsbaarheid, kracht en een diepe waardering voor de complexiteit en schoonheid van menselijke verbindingen. Laten we deze reis samen volwaardig leren omarmen, elk moment koesteren en van elke ervaring leren, als een eindeloze bron van groei en verrijking. want we kiezen vaak onze realiteit niet en wel hoe we ermee omgaan. En net op het moment dat het jou niet langer, niet meer, ‘overkomt’ en je kunt zien en ervaren voor jezelf wat dit moment je (uiteindelijk) te bieden heeft, dan krijgt elk ervaring zijn ware kleuren en kan het je helpen in wie je in wording bent.
Dit is het verhaal dat ik met jou wil delen, in de hoop dat het resoneren zal met je eigen reis, je uitnodigt om met gratie de volheid van het leven te omarmen, en je te herinneren aan de onmetelijke waarde van elke ontmoeting op je pad, gezien door de bril van oorzaak en gevolg, verder kijkend dan het persoonlijke naar een verbonden ‘ons’waarin alles meer kleur krijgt dan de beproeving die het je initieel gaf.
Naar aanleiding van de afronding van mijn opleiding Mind-Body Medicine aan de Amsterdam School for Integrative Medicine & Health neem ik je graag mee in de inzichten die het me bracht waarbij ik in de eerste plaats mijn eigen gedachten en voelen tracht samen te brengen met de gerichte intentie om dit ook waardevol voor jou te kunnen maken. Bij het neerpennen kwam ik snel tot de vaststelling dat ik de behoefte heb om hier grondig in te duiken en voor jouw leescomfort en mijn drang om te delen geef ik mezelf de ruimte om dit gefaseerd te delen.
Innig moment met één van de founders van de opleiding tijdens de diploma uitreiking. Wanneer je te horen krijgt dat je een ‘spaceholder’ bent geweest voor de groep en men zo dankbaar is dat je mee kleur gaf aan de invulling van de opleiding
Ik ben voorstaander om de toegepaste wetenschap die geneeskunde is terug beweeglijk(er) te maken waarbij voelen en bezieling in de kern mogen staan van de belichaming van ieder die zorg biedt, verleent en draagt. Vanuit mijn ruime expertise in de organisatiekunde stel ik, met pijn in het hart, vast dat de wijze waarop zorg vandaag veelal georganiseerd wordt haaks staat ten opzichte van haar bestaansreden – met name de zorg voor de medemens in al zijn aspecten. Ik heb meer dan bewondering voor iedereen die in het huidige klimaat, elk op zijn/haar unieke wijze, het hoofd en het hart biedt aan deze omstandigheden. De cijfers liegen er niet om en als we onszelf toelaten de ‘diagnose’ te maken van de zorg als apparaat dan is het meer dan redelijk te stellen dat deze ziekmakend blijkt in de feiten.
Deze opleiding bood me een diepere inkijk in de gelaagdheid van de systemen die van kracht zijn en wat dit werkelijk kan betekenen voor het individu die hierin actief is. Deze dimensie neem ik graag mee en ik geef het je alvast aan, dat ik voor nu ervoor kies om dit beperkt te behartigen en dit om een zeer bewuste keuze. Enerzijds vanuit de overtuiging die bij mij blijft groeien in ‘hoe’ hiermee om te gaan, en anderzijds, omdat ik, terwijl ik graag met je aan het dromen ga in hoe het anders kan, niet wil wachten. Want dit is hét fantastische nieuws dat ik graag met je deel, dé reden van dit schrijven in de eerste plaats zeg maar, want we kunnen namelijk zelf zoveel doen. En ik ben dan zo blij dat ik dit met jou kan delen. Voor ik je verder meeneem wil ik nadrukkelijk iedereen bedanken die me geholpen heeft, direct en indirect, die samen met mij deze opleiding doormaakte én die me in mijn diepste zijn wist te raken. Ik had nooit durven dromen dat dit me zoveel ging doen…
Ik ben zo dankbaar en oprecht enthousiast omdat we zoveel zelf kunnen doen
Before
Omdat ik zo getrokken werd door een holistische benadering inzake gezondheid, en ik al jaren bezig ben met welzijn in al zijn aspecten, waagde ik het om mij in te schrijven voor een post-academische opleiding gericht op artsen en zorgprofessionals. Als mens en organisatie strateeg begeleid ik al meer dan 15 jaar mensen in beweging waarbij ‘pijn’ en dus trauma verwerking inherent een gegeven zijn. Om maar te zwijgen over welzijn op het werk, dé plek waar velen van ons meer vertoeven dan waar dan ook.
Afgelopen 20 jaar ben ik werkelijk gefascineerd geraakt door het thema energie. Voor mij vormen intentie en de energie die daaruit voortvloeit de basis van ons doen en laten. Kristallen en edelstenen zijn dan ook niet meer weg te denken uit mijn leven. Deze zijn voor mij een prachtige materiële vorm van hoge frequentie – energie.
On the side
Mijn lichaam heeft me jarenlang signalen gegeven en ik sukkelde met heel wat gezondheidsklachten waar ik dan nog eens heel wat weerstand tegen ervaarde. Want het was niet eerlijk… En ik wilde mezelf helpen in het leren aanvaarden van de signalen want inzicht brengt begrip. Mezelf doorgedreven verdiepen als in ‘zelfstudie’ in voedingsleer en voeding als medicijn te bekijken hielpen me enorm om ruimte te maken voor wat mijn lichaam me wilde zeggen. Het is pas later doorheen de jaren dat ik de dimensie ‘zelfliefde’ en het gebrek eraan durfde aankijken en ook hiermee aan de slag ging. Een dikke 5jaar terug kreeg de wereld voor mij plots veel meer kleur: dankzij de opleiding herborist ontdekte ik de kracht (en pracht) van de natuur en kreeg ik inzicht en voeling met geneeskrachtige planten en kruiden. Een doorgezette opleiding productontwikkeling later hielp me om zelf natuurlijke preparaten te kunnen vervaardigen.
De ‘zorg’ wereld heeft zich doorheen mijn ganse leven getoond. Ik besef nu pas hoe dichtbij deze wereld is met mijn zijn. Op 25 jarige leeftijd, als werkende moeder van 2 kleine kinderen en plusmama, kreeg mijn mama een zenuwinzinking na het verlies van mijn oma. Intussen 37 jaar later is haar leven een processie binnen de mentale gezondheidszorg gebleken. Ze is hier nooit meer uit geraakt, kreeg werkelijk alle labels die gangbaar zijn, en is intussen meer dan verslaafd aan alle medicijnen die ritueel deel uitmaken van haar bestaan. Deze hebben al een hoge tol geëist. Het is een intriest parcours met veel lijden waar slachtoffer zijn in de kern staat.
At the core
Ik ben intussen zelf (trotste) mama van mijn 2 kinderen Jasmijn en Lander en samen met heel ons gezin deelden we lief en leed aan de zijde van onze dochter in haar herstel van leukemie op driejarige leeftijd. De behandeling duurde 2jaar en 7 maanden. We lieten onszelf toe om de realiteit te omarmen en dit te durven bekijken als een ‘offroad” die zich aan Jasmijn opdrong in de ontwikkeling van wie ze in wording was. Samen leerden we dansen in de regen en maakten we het beste van elke dag door bewust in het moment te zijn. De ruime kennis rond voeding als medicijn bleek een godsgeschenk in de ondersteuning van de behandeling. Toen ik vernam dat één van de belangrijkste doodsoorzaken bij kinderkankerpatiënten morbide obesitas en ondervoeding waren brak er iets in me en ik liet mezelf toe om te dromen hoe het anders kon. Samen met enkele straffe vrouwen mocht ik een vzw oprichten, die zich toelegt op gezonde en lekkere voeding en eetbeleving tijdens de behandeling, deze maakt intussen deel uit van het Kinderkankerfonds. In die realiteit maakte ik de beslissing om plantengeneeskunde te studeren en ik ben dankbaar mezelf intussen ‘herborist’ te mogen noemen. De stap naar de opleiding Mind Body Medicine voelde voor mij als heel natuurlijk aan ook al besefte ik dat ik als, waarschijnlijke enige, niet conventioneel geschoolde deelnemer ‘inbrak’ op een opleiding die zich niet ‘bewust’ op mij richtte.
Samen met mijn ‘buddies’ aan het napraten over de inzichten die we elk meenamen
LABELS off LOVE on
Daar was de eerste opleidingsdag en wat keek ik ernaar uit met een ‘bang hartje’ wel, moet ik je toegeven, in de zin van hoe gaat dit zich ontvouwen?! En, wat gaat men hiervan vinden? Ik liet deze beperkende overtuigingen door me heen gaan en liet ze verder voor wat ze waren want ik was niet van plan om mijn gedrag hieraan te koppelen want ‘wat je aandacht geeft groeit’ en mijn gevoel was zo sterk dat ik vooral heel dankbaar werd om dit te mogen ervaren.
De groep, van een 20 tal hoofdzakelijk artsen met uiteenlopende expertises en elk met een uniek verhaal, maakten samen met mij nader kennis. Toen de tijd gekomen was om mezelf voor te stellen duidde ik gelijk geen arts te zijn en waarom ik zo sterk getrokken werd om er dan wel te zijn. Ik deelde beknopt mijn visie rond trauma – waar ik zo dadelijk graag met je induik en dit verrijkt met de kennis die ik intussen koester – en dat was het. Ik voelde me gelijk thuis tussen gelijkgestemden. Het ging niet over ‘petjes’ als in ego’s of titels, het ging over mensen die een hart hebben voor zorg en elk op een unieke manier daar invulling aan geven en deze opleiding volgen om nog meer bekrachtigend vanuit heel ons zijn zorg te bieden, zorg te verlenen en zorg te dragen voor onze medemens en wie deze in wording is. Een verfrissend en warm gevoel kreeg ik ervan.
Om verder in de ‘verfrissing’ te blijven maak ik graag eerst een tweede sprong naar ‘Labels off Love on’. Want we hebben kennelijk in de wereld van vandaag de nood om alles te ‘labellen’. Het in een vakje te duwen soms en (on)bewust komt daar een oordeel bij. Nu, dit heeft een keerzijde want dat label-vakje-en oordeel vindt zijn weg in het individu én zijn omgeving. Het conditioneert een context, een realiteit en de vraag is maar wat dit met zowel het individu als haar omgeving doet. Op basis van de laatste studies en inzichten omtrent ons brein staan we werkelijk verstomd van de impact die het brein en dus het denken heeft. Niet enkel op je lijf, neen je mag dit veel ruimer bekijken, het heeft een impact op je ganse realiteit. Je bent (of beter wordt) wat je denkt. Ik kies ervoor om de inzichten ‘hapklaar’ te brengen gezien ik graag veel met je wil delen en ik na dit schrijven thematisch van plan ben om een verdieping te nemen in de kernthema’s die voor mij althans essentieel zijn en waar ik je wil uitnodigen om jezelf toe te laten het eens vanuit dit perspectief te bekijken, waarbij rekening wordt gehouden met wat recente wetenschappelijke inzichten én de praktijkrealiteit ons tonen.
Je kunt je de vraag stellen wat maakt dat we al deze labels nodig hebben? In mijn gevoel komt dan meteen ‘angst’ opborrelen. We zijn bang en zijn op zoek naar grip, controle, een uitweg liefst en dan is het ‘kind een naam geven’ het begin toch?! Ook rust is hierin een belangrijke want als je ‘weet’ wat het is dan kan de angst ruimte maken voor rust… en aanvaarding en begrip. Dit alles is super mooi en duidt hoeveel liefde we voelen voor elkaar. Want laat dit hierbij mijn eerste ‘Lifehack’ zijn: read between the lines. Kijk verder dan wat zich afspeelt en zie de energie/intentie achter de gebeurtenissen. Dit maakt het vaak veel mooier.
Read between the lines, kijk verder dan wat zich afspeelt en zie de energie/intentie achter de gebeurtenissen, dit maakt het vaak veel mooier
Ik zou mezelf niet zijn mocht ik hier niet verder op doorgaan – dus neem ik je nog even mee in mijn aanvoelen hieromtrent. We beseffen elk in meerdere of mindere mate dat angst een slechte raadgever is… En net daar zie ik een patroon van ‘oorzaak en gevolg’ want ik geef het je gelijk mee ik denk al lang niet meer in goed en slecht en wel in wie of wat veroorzaakt dit? En wat is hier het gevolg van? De reden?! Ik wil zo weinig mogelijk in een positie van ‘oordeel’ staan, want voor mij staat dit vaak in de weg van verbinding, omarming en vooruitgang. Als je even met me kunt en wilt meegaan in dit oorzaak/gevolg kijken dan is het een zaak om aandacht te geven aan die angst. Want zoals elke emotie, wilt deze ervaren en gezien worden. Ruimte geven en bieden aan wat we ervaren helpt ons telkens opnieuw in en uit onze emoties te (blijven) komen. De enige manier naar voor is erdoor. (lifehack 2)
De enige manier naar voor is erdoor
Voor de duidelijkheid, ik pleit hier enkel voor een genuanceerdere aanpak, één die niet op angst gedreven is en elke vorm van ‘halsstarrigheid’ achter haar laat want deze zie je dan vaak de kop opsteken in een poging om ‘om te gaan’ met die angst. Deze genuanceerde aanpak als uitnodiging voor jou om voorbij te gaan aan wat zich afspeelt en jezelf de vraag te durven stellen wie of wat veroorzaakt dit? Want wat je ziet, ervaart en mogelijks mee sukkelt of je levenskwaliteit in de weg staat, probeert je iets te zeggen. Wat wil het lichaam vertellen? De enige wijze waarop het lichaam ons kan aanroepen is door ons haar te laten ervaren.
Trauma is wat er vanbinnen gebeurt
Laten we beginnen met een definitie te geven aan wat trauma is en te duiden of er daarin een onderscheid te maken valt. Een trauma zijn niet de feiten die zich afspelen aan zich, het is wat er vanbinnen met je gebeurt tijdens en na deze gebeurtenissen. Dit maakt meteen helder wat maakt dat voor de één een gebeurtenis traumatisch is en diezelfde feiten niet zo blijken te zijn voor de ander. Het gaat over wat er zich vanbinnen in jou afspeelt. Een trauma is een innerlijke wonde, dat zich kenmerkt door een blijvende breuk of scheiding binnen jezelf en dit omwille van moeilijke of pijnlijke ervaringen. Het is dan ook het gevolg van een oorzaak als resultaat van iets dat zich heeft voorgedaan. Het is/zijn dus niet de gebeurtenissen zelf. En dit beklemtonen is belangrijk want ‘the struggle leads the way’. (lifehack 3)
The struggle leads the way
Onopgelost trauma heeft een beklemmende impact op ons zijn en dit zowel lichamelijk als psychologisch en houdt ons in het verleden waardoor we met een vernauwde kijk het hier en het nu alsook anderen ervaren. Tot trauma opgelost is, want jawel je kan helen van je innerlijke wonden, laat je niets anders wijsmaken door anderen én jezelf, beperkt deze jou zijn en dus heeft dit impact op jouw doen en laten.
We kunnen het hebben over Trauma en trauma als in deze die nog veel meer impact hebben in de disconnectie die ze met zich meebrengen in jezelf en met de wereld rondom jou en deze die dat minder doen maar feit is dat ze in meer of mindere mate een breukvorming betekenen in jezelf en de wereld rondom je. En je kan leed niet vergelijken net omdat het persoonlijk is. Trauma is in zijn essentie wanneer we ons niet gezien voelen en miskend worden. En dit laatste is dan ook hoe pijnlijk ook, een uitnodiging naar waar en wanneer jij jezelf niet gezien voelde of miskend werd? Deze aandacht aan jezelf durven geven en de ruimte maken voor alles wat zich wilt tonen vormen de eerste stappen in het pad naar heling. Intussen maakte ik er alvast een ritueel van om telkens ik ongemakken fysiek, energetisch of van emotionele aard ervaar mezelf de vraag te stellen waar en wanneer ik mezelf niet genoeg graag gezien heb. (lifehack 4)
Waar en wanneer heb ik mezelf niet genoeg graag gezien?
In de rand hiervan is het belangrijk het nut en het bestaansrecht van al onze emoties te onderstrepen. Hier werd gelukkig al menig onderzoek naar gedaan en we weten dat emoties als enige doel hebben om ons te helpen overleven. Het zijn dan ook ‘instincten’ die hun ontstaan vinden in ons oerbrein en dus instant tot stand komen op basis van enerzijds een set van auto ‘reacties’ in het bekrachtigen van ons overleven en aangeleerde ‘reacties’ vanuit onze jeugd anderzijds.
Om nog even op de kleine t trauma terug te komen, gezien deze ons niet compleet ‘berooft’ van de connectie met onszelf en onze omgeving, wordt deze vaak onderschat en sluimert deze door. Het beïnvloedt veelal ons gedrag in stilte (door). We passen ons dan ook aan als we ervaringen doormaken en ‘leren’ hieruit. Alleen is maar de vraag of we echt geleerd hebben of eerder omgaan met een ‘breuk’ die een nieuw licht werpt op hoe we naar onszelf en onze wereld rondom onszelf kijken. Hierbij doel ik op beperkende overtuigingen als ‘pleisters’ op onopgeloste traumas die zich verder in ons zijn manoeuvreren tot we het aandurven om ze aan te kijken. Want feit is, mocht er al een spectrum zijn op de t/T trauma schaal, we staan er met zijn allen in de meer of mindere mate op. En ik vestig hier graag de aandacht op want we zijn hier niet alleen in, elk van ons heeft ‘groeipijnen’ die nog onopgelost zijn en die hunkeren naar gezien te worden en doorgemaakt wensen te worden. Het mooiste aan al die pijnen is dat net dààr een potentiële persoonlijke groei in schuilt. Want al dat ‘leed’ van grote tot kleine schaduwen heeft ook een lichtkant. Wan wat je (ooit) ontnomen is of afgepakt werd kan je jezelf (leren) teruggeven. Dit besef vormt voor mij een belangrijke basis in het herstelproces van elk trauma.
Veiligheid in al zijn aspecten is cruciaal in een herstelproces. Jezelf bevestigen dat je veilig bent om alles te mogen voelen en ervaren en dat dit alles oké is, hoe intens ook en hoeveel tijd en ruimte dit ook nodig heeft, tot de veiligheid in je omgeving en mensen die je omringen in dit proces, zijn essentieel. Ga voor niet minder dan dat gevoel van wat veilig voelen voor je betekent en benoem de noodzaak hiervan waarbij je dat veilig zijn niet extern legt en wel in jezelf met een context extern die het supporteert want helen is bovenal een innerlijk proces waar jij zelf aan zet bent én dit is het goede nieuws. Hier kan je zelf bepalen wat of hoe… we bepalen veelal onze realiteit niet en zeker als kind niet, maar we kunnen wel (leren) kiezen hoe we er -van zodra we eraan toe zijn mee omgaan. En dat is naar binnen gaan.
Je bent veilig om alles te voelen, leer jezelf dit aan wanneer je iets wilt verwerken. (lifehack 5) De affirmaties: ik ben veilig en ik mag en kan dit alles voelen en observeren alsook ik ben de observator van mijn gevoelens kan je helpen om jezelf de veiligheid te bieden die je nodig hebt in de verwerking van datgene waar je mee zit.
ik ben veilig en ik mag en kan dit alles voelen en observeren & ik ben de observator van mijn gevoelens
De kern zit hem in dat jij je gezien voelt en jezelf (h)erkent en hiervoor is zelfcompassie en warmte voor nodig. In functie van hoeveel, hoevaak je je verloochent hebt en dus de mate waarin jij je gedisconnecteerd voelt, kan spelen in de intensiteit en de duur van dit helingsproces. Vergeet nooit: goede dingen vergen tijd. Bied jezelf die tijd en ruimte want ook dat is ‘aandacht’.
Slachtoffers lijken wel van alle tijden. En leed kent zoveel vormen… Het maakt ons allemaal gelijk want ieder van ons maakt jammer genoeg wel iets pijnlijks, traumatisch of droevigs mee. En het maakt elk ook zo anders, want ieder van ons gaat er op een persoonlijke manier mee om en wat voor de één erg is, blijkt voor de ander mogelijks net iets minder erg te zijn. In dit artikel ga ik dieper in op het slachtoffer zijn en durf ik -wat mogelijks een taboe is- aan te snijden.
Mogelijks vraag je je nu af waarom ik hier überhaupt over schrijf? Op zich geen gekke vraag en ik beantwoord ze graag, zonder er te veel over uit te wijden. Want toegegeven, dit thema beroert me heel wat en ik zou er wel wat meer over kwijt kunnen en dit zou ons te ver leiden gezien ik je vooral, voor nu, iets wil proberen aan te reiken. Ik stelde namelijk vast dat ik vrij atypisch reageerde op verschrikkelijke gebeurtenissen, anders dan mijn omgeving van me zou verwachten en dit maakte ‘iets onbewust’ wel heel bewust zeg maar… Concreet kijk ik naar slachtoffer zijn als een keuze die je hebt, en waarin onze maatschappij het nalaat ons deze keuzevrijheid te vertellen en voorop te stellen. En net daar wil ik graag verandering in brengen.
Leed is maar leed als we ons erbij neerleggen – en dus slachtoffer worden
Kim Milants
Alvorens ik verder ga, nog even deze heel belangrijke noot: dit artikel handelt niet over de schuldenaren en wie hier allemaal een rol in heeft. Want laat duidelijk zijn dat elk onterecht, leed, misbruik en verdriet dat je door iemand is berokkend NIET ok is én nooit goed te praten valt. Die persoon(en) moet er dan ook mee leven dat hij/zij dit gedaan heeft en dit voor de rest van hun leven. Ook blijf ik weg van het strafrechtelijke luik én haar toepassing en dit alles voor een hele goede reden. Ik wil het enkel hebben over waar jij, ik, en dus elk van ons vanaf nu – mocht dit nog niet het geval zijn – een keuze kunnen (leren) maken.
Laat me toe om even bij het woord stil te staan, geen idee hoeveel belang jij hecht aan semantiek dus laten we dit even doorpakken. Wanneer we samen kijken naar het woord slacht-offer dan begrijp je wel waarom ik dit een gewichtig woord vind. Het bestaat uit slachten en een offer. In mijn zoektocht naar een zachter en warmer alternatief kwam ik enkel geblesseerde, gedupeerde, getroffene, gewonde, benadeelde, dupe en dergelijke tegen. Niet bepaald wat ik zocht. Mogelijks vind jij één of enkele van deze synoniemen wel net dat zachtere en ik snap je zeker. Alleen is dit meer van hetzelfde waarbij het minder theatraal verwoord is of gewoon milder zeg maar. En dit is het net. Er is meer, we hebben er alleen (nog) geen woord voor.
Nu, wat is er dan wel? Een keuze. En ik heb het niet over het moment zelf wanneer er iets ergs gebeurt want dit valt je toe – het overkomt je, en dit kan kortstondig of lang zijn in functie van het leed. Je gaat dan ook om met een situatie in functie van je kunnen, je zijn, de omgeving en de context én het moment waarin jij je bevindt. Waar ik op doel is over wat daarna komt, over de keuze die we altijd hebben nadien. Leed is maar leed als we ons erbij neerleggen en dus slachtoffer worden. Wat iemand met je doet zegt iets over hem of haar, hoe jij dit je laat consumeren, verteren of erger nog laat kapot maken, dat ligt bij jou.
De keerzijde – vanuit zelfzorg kan je in je kracht (terug leren) komen
Kim Milants
Waar het om gaat is, dat er in het ‘duister’ altijd (ergens) licht valt te vinden en ik nodig ieder uit om een keuze te (leren en) durven maken. Want er is een hoopvoller en bekrachtigend alternatief voor slachtoffer zijn: in elk verschikkelijk iets valt er wel iets te leren, te omarmen, te groeien of iets moois te vinden. Je blijft niet machteloos en jij en ik, wij allemaal dienen dit te beseffen. Je kan kiezen om jezelf niet meer te slachten en geen offers meer te brengen aan iets dat je wilt overstijgen. Elke situatie hoe pijnlijk ook, kan meer zijn dan het leed alleen dat het jou bracht. Het kan je helpen te worden wie je in wording bent, het kan je iets bijbrengen, iets leren waarderen dat je ontnomen werd en daar nog veel resoluter voor te staan om maar één invulling te geven die me nu te binnen schiet.
Woorden kunnen soms wel helpen heb ik geleerd, en met dat het mij vaak helpt om het ‘onder de juiste woorden te brengen’ ging ik aan de slag om een poging te doen in afwachting van een woord als alternatief. Dankzij de hulp van enkele hele lieve mensen, die me nauw aan het hart liggen, hierbij mijn eerste poging:
In deze uiterst bizarre en onzekere tijden worden we met best veel geconfronteerd. Zoveel intense emoties om ons heen waarbij angst een realiteit geworden is in het beleven van elke dag.
…Een ode aan elke dag. Omdat het ook écht anders kan.
We kiezen vaak onze realiteit niet, maar we kunnen wel nog kiezen hoe we hiermee omgaan.
Laat me toe om het te hebben over dat omgaan met onze realiteit en dit door het te omarmen. En dieper in te gaan over de gevolgen van zoveel angst, en wat onze eigen rol daarin is. Hierin wil ik glashelder zijn, daarom dat ik eerst even dat laatste verder opneem. Net omdat jouw welbehagen en dat van elk van ons veel te belangrijk is om ‘roofbouw’ te plegen op de enige plaats waarin we dienen te leven… ons lichaam.
Net daarom is het cruciaal om bewust te worden. Jij, ik en wij mogen onszelf dit niet langer meer aandoen. Angst is goed, het kan je scherp houden. Enkel, dit is van toepassing tot op het punt dat het jou ‘overneemt’. En jawel, vergis je niet, want voortdurende angst zet zich vast. Ons hele lichaam is net gebouwd rond al onze emoties en elk van deze emoties zet bepaalde processen zowel fysiek als mentaal in gang. Elke emotie heeft dan ook zijn functie. Deze van angst is het ontwijken van gevaar.
Ik heb dit niet zelf uitgevonden hoor en is door de wetenschap, onder meer door Paul Ekman, uitgebreid bestudeerd.
Zolang we in een emotie zitten benaderen en bekijken we het leven vanuit deze emotie, zo blijkt uit deze jarenlange studies en wat we tot dusver over emoties weten. Uit onze emoties -blijven- stappen is dan ook essentieel. Enkel zo blijven we mooi in balans.
Laten we dus niet gaan vechten tegen iets dat niet te bevechten valt. Je denkt nu mogelijks, vechten? Ja, vechten kan ook een mentale invulling krijgen, een innerlijke strijd zeg maar. Hierdoor kan je zelfs fysieke klachten ervaren. Ik laat je dit zelf verder concreet maken in functie van wat voor jou van toepassing is en wat jouw persoonlijke ervaringen zijn.
De realiteit rondom ons, en tot op zekere hoogte, wat ons overkomt, is een gegeven. Van zodra jij en ik erin slagen om dit alles te aanvaarden, en dit, in plaats van ons hierin druk te maken, dan kan al onze energie gaan naar al datgene waar we wél heel veel aan kunnen doen. Dus doe jezelf dat plezier, en durf terug uit die angst te komen die jou mogelijks vasthoudt. Het kan natuurlijk goed zijn dat dit voor jou helemaal niet opgaat, en je verre van ‘in een regelmaat van angst leeft’. In dat geval, kan dit alles heel herkenbaar overkomen en dan ben je al enkele fundamentele stappen verder. Je mag hier best fier op zijn. Neen hoor, helemaal niet melig bedoeld, als je kijkt naar de sfeer die er vandaag heerst, dan is dit echt wel iets om trots op te zijn. Je bent niet vergeten om écht voor jezelf te blijven zorgen!
Dit gezegd zijnde, kom ik naadloos, komt dat even goed uit – glimlach, tot bij het omarmen van onze realiteit: En dan vooral bij het feit dat wanneer je iets aanvaardt, je ook plots de zuurstof, de ruimte krijgt om het je eigen te maken. Je kan nu echt met al je energie gaan inzetten op invulling geven op wat wel voor jou werkt in deze situatie en wat jou gewoon gelukkig maakt.
Dit is mijn uitnodiging naar jou toe: Leer alsjeblieft dansen in de regen en wel om de volgende reden:
Wat is het fijn om op een mooie zonnige dag, met heerlijke muziek op de achtergrond even op te gaan in dat moment… Toch? Wel, met de nodige wil en moed, is opgaan in een duistere dag die kleddernat is, nog veel meer bijzonder… Net omdat het zo uniek is. Omdat je een treurig moment invulling hebt gegeven en ervoor gezorgd hebt dat het een herinnering wordt en niet enkel een leegte of een pijnlijk iets met zich meebrengt.
Ik geef het zeker toe en bij deze ben je ook gewaarschuwd – glimlach, je wordt er helemaal nat van én je kan het zelfs koud hebben of krijgen, maar dàt dansje, neemt niemand je nog af! En op zo’n moment, neem je je eigen wil en krachten terug.
Dus ga op zoek naar wat er wel goed is aan wat je nu doormaakt, waar de muziek in verscholen zit en waar de warmte zich misschien verstopt, want er schuilt iets moois in elk moment. We moeten het enkel durven zien. Eerlijk is eerlijk, dit kan enkel als je niet in een voortdurende angst leeft en dus geen andere ‘gevechten’ aan het voeren bent… zoals waarom dit gebeurt en de oneerlijkheid van wat jou nu overkomt, om er maar enkele te noemen. Hier kan je namelijk bitter weinig aan doen. Het is te zeggen – glimlach, buiten terug lief en zacht voor jezelf zijn. Wat overigens helemaal geen ‘kleintje’ is en we best als wezenlijk mogen beschouwen. Je realiteit omarmen of anders gezegd aanvaarden, zodat je het kan (leren) verwerken en andere emoties naast angst terug hun plaats kunnen krijgen waarbij je, en dit is voor mij althans het belangrijkste, het mooie niet vergeet te ervaren.
En op zo’n moment, neem je je eigen wil en krachten terug.
Vanuit de weinige sociale contacten die we nog kunnen onderhouden en deze die enkel via digitale weg verlopen schuilen onvermijdelijk heel wat uitdagingen. Ik ervaar ze zelf ook elke dag opnieuw… net omdat mogelijks anderen wel -nog- in voortdurende angst leven en je bijgevolg, je helemaal mogelijks niet zullen verstaan, is het best pittig soms.
Wees hier mentaal op voorbereid en stap vooral niet in die intense emoties. Want wat is hier de uitdaging? Heftige emoties lokken nu eenmaal vrij vanzelf heftige emoties uit. Zo werkt overigens groepsdynamiek. Deze emoties zijn niet de jouwe, probeer dit vooral te (h)erkennen en besef ieder van ons heeft het recht op zijn of haar manier het nu te ervaren zoals hij of zij dat wenst of voor open staat.
Toegegeven, ik vind dit zelf niet makkelijk. Wanneer men mij dit toelaat probeer ik vooral heel zacht, en toch wel doortastend, mensen uit mijn omgeving te bereiken. In de hoop dat ik ze even kan helpen opladen door hen te helpen bedaren en uit die angst te komen. Soms lukt dit helemaal niet. Dan is er gewoon zijn voor hen, terwijl ze zo bang zijn (zonder de angst te veroordelen) het mooiste wat je iemand kan geven. Want deze warmte, deze pure daad van liefde en begrip, bereikt hen zeker. En helpt meer dan je zou vermoeden.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat mijn uitnodiging jou goed bereikt en jou misschien kan helpen uit jouw angst te komen, het mooie terug meer te zien, of er gewoon nog bewuster van te worden.
En dan vraagt men zich soms -toch- nog af waarom feedback geven èn krijgen zo belangrijk is?!
Op zich vrij simpel: Zolang je je zienswijze niet aanpast of in vraagstelt en aanscherpt blijven vergelijkbare resultaten volgen.
Het ergste vind ik persoonlijk wanneer dit alles het stadium bereikt waar een individu de aanname maakt dat omwille van het gebrek aan feedback of kritiek hij of zij dit wel redelijk goed doet. Met als gevolg dat dit een verkeerde gedragspatroon laat ontstaan die toch wel een zeer gevaarlijke ‘standaard’ wordt om nog maar te zwijgen over hoe feedback over dit -stilgezwegen onderwerp- bij de persoon in kwestie binnenkomt op het moment het een breekpunt wordt en men er niet meer naast kan kijken.
En zo maken we veelal van iets simpel iets moeilijk en gewichtig. Hoe langer je wacht met te (leren) benoemen hoe groter de ‘issue in kwestie’ dreigt te worden. Te jammer toch?
Doet jezelf een plezier en (maak) werk van/aan feedback geven. Je vermijdt niet enkel pijnlijke momenten…
Feedback krijgen is een geschenk. Iemand die het nodig vindt om jou terugkoppeling te geven (hoe slecht deze ook mag geformuleerd zijn – want het blijft bij velen ‘work in progress’) geeft om wat zich heeft afgespeeld en doet de moeite om dit met jou te delen. Omarm het, laat de stijl voor wat het is en probeer te zien welke boodschap er voor jou in schuilt.
Positieve feedback lijkt dan weer zo zalig… niet? Wel, mijn ervaring leert dat velen daar toch mee worstelen. Jawel, het ontvangen en ‘aanvaarden’ van complimenten is niet iedereen gegeven. Ofwel voelt men zich er ongemakkelijk bij ofwel gaat men het nuanceren of al compleet bagatelliseren. Terwijl gewoon bedanken en oprecht (durven) genieten van dit schouderklopje zoveel kan doen voor ons eigenwaarde en eigenbeeld en, gewoon jou de rest van de dag al fluitend kan achterlaten.
Voor zover deze korte oproep voor meer feedback aub 🙂
Heel vaak hebben we de neiging om onze groei in de weg te staan… wat op zich een gekke gedachte is, zou je denken, maar niets is minder waar.
Hoe kijk je naar iets? Vanuit het gevoel waar je mee zit, dat je even in zijn ‘macht’ heeft, want dan projecteer je dit op de situatie… Tracht altijd te vertrekken vanuit wat je voelt, hoe je erin zit. Dankzij dit zelfbewustzijn kan je erin slagen een situatie accuraat in te schatten.
Dit is mijn allereerste bericht. En toegegeven, ik vind het best spannend!
Want groeien is springen… Telkens weer!
Al jaren begeleid ik mensen en organisaties in beweging waarbij ik telkens de focus gelegd heb op de persoonlijke ontwikkeling omdat bedrijven en organisaties niet veranderen èn mensen wel. Dankzij een verandering in gedrag, attitude en houding komen bedrijven stilaan in beweging.
Ik ben altijd al geboeid door wat mensen drijft en ik heb een neus voor wat er onderhuids leeft, je innerlijke demonen zeg maar.
Vanuit mijn passie en dankzij hele leuke feedback die ik de afgelopen jaren in ontvangst mocht nemen start ik met dit leuke project.
Ik kijk er naar uit jou te ontmoeten en bij te staan in jouw traject.
Weet wel… het is altijd intens en ik ga samen met jou ‘all the way’ anders begin ik er niet aan 🙂
Al jaren begeleid ik mensen en organisaties in beweging waarbij ik telkens de focus gelegd heb op de persoonlijke ontwikkeling omdat bedrijven en organisaties niet veranderen èn mensen wel. Dankzij een verandering in gedrag, attitude en houding komen bedrijven stilaan in beweging.
Growth Rebelle 