Slachtoffers lijken wel van alle tijden. En leed kent zoveel vormen… Het maakt ons allemaal gelijk want ieder van ons maakt jammer genoeg wel iets pijnlijks, traumatisch of droevigs mee. En het maakt elk ook zo anders, want ieder van ons gaat er op een persoonlijke manier mee om en wat voor de één erg is, blijkt voor de ander mogelijks net iets minder erg te zijn. In dit artikel ga ik dieper in op het slachtoffer zijn en durf ik -wat mogelijks een taboe is- aan te snijden.
Mogelijks vraag je je nu af waarom ik hier überhaupt over schrijf? Op zich geen gekke vraag en ik beantwoord ze graag, zonder er te veel over uit te wijden. Want toegegeven, dit thema beroert me heel wat en ik zou er wel wat meer over kwijt kunnen en dit zou ons te ver leiden gezien ik je vooral, voor nu, iets wil proberen aan te reiken. Ik stelde namelijk vast dat ik vrij atypisch reageerde op verschrikkelijke gebeurtenissen, anders dan mijn omgeving van me zou verwachten en dit maakte ‘iets onbewust’ wel heel bewust zeg maar… Concreet kijk ik naar slachtoffer zijn als een keuze die je hebt, en waarin onze maatschappij het nalaat ons deze keuzevrijheid te vertellen en voorop te stellen. En net daar wil ik graag verandering in brengen.
Leed is maar leed als we ons erbij neerleggen – en dus slachtoffer worden
Kim Milants
Alvorens ik verder ga, nog even deze heel belangrijke noot: dit artikel handelt niet over de schuldenaren en wie hier allemaal een rol in heeft. Want laat duidelijk zijn dat elk onterecht, leed, misbruik en verdriet dat je door iemand is berokkend NIET ok is én nooit goed te praten valt. Die persoon(en) moet er dan ook mee leven dat hij/zij dit gedaan heeft en dit voor de rest van hun leven. Ook blijf ik weg van het strafrechtelijke luik én haar toepassing en dit alles voor een hele goede reden. Ik wil het enkel hebben over waar jij, ik, en dus elk van ons vanaf nu – mocht dit nog niet het geval zijn – een keuze kunnen (leren) maken.
Laat me toe om even bij het woord stil te staan, geen idee hoeveel belang jij hecht aan semantiek dus laten we dit even doorpakken. Wanneer we samen kijken naar het woord slacht-offer dan begrijp je wel waarom ik dit een gewichtig woord vind. Het bestaat uit slachten en een offer. In mijn zoektocht naar een zachter en warmer alternatief kwam ik enkel geblesseerde, gedupeerde, getroffene, gewonde, benadeelde, dupe en dergelijke tegen. Niet bepaald wat ik zocht. Mogelijks vind jij één of enkele van deze synoniemen wel net dat zachtere en ik snap je zeker. Alleen is dit meer van hetzelfde waarbij het minder theatraal verwoord is of gewoon milder zeg maar. En dit is het net. Er is meer, we hebben er alleen (nog) geen woord voor.
Nu, wat is er dan wel? Een keuze. En ik heb het niet over het moment zelf wanneer er iets ergs gebeurt want dit valt je toe – het overkomt je, en dit kan kortstondig of lang zijn in functie van het leed. Je gaat dan ook om met een situatie in functie van je kunnen, je zijn, de omgeving en de context én het moment waarin jij je bevindt. Waar ik op doel is over wat daarna komt, over de keuze die we altijd hebben nadien. Leed is maar leed als we ons erbij neerleggen en dus slachtoffer worden. Wat iemand met je doet zegt iets over hem of haar, hoe jij dit je laat consumeren, verteren of erger nog laat kapot maken, dat ligt bij jou.
De keerzijde – vanuit zelfzorg kan je in je kracht (terug leren) komen
Kim Milants
Waar het om gaat is, dat er in het ‘duister’ altijd (ergens) licht valt te vinden en ik nodig ieder uit om een keuze te (leren en) durven maken. Want er is een hoopvoller en bekrachtigend alternatief voor slachtoffer zijn: in elk verschikkelijk iets valt er wel iets te leren, te omarmen, te groeien of iets moois te vinden. Je blijft niet machteloos en jij en ik, wij allemaal dienen dit te beseffen. Je kan kiezen om jezelf niet meer te slachten en geen offers meer te brengen aan iets dat je wilt overstijgen. Elke situatie hoe pijnlijk ook, kan meer zijn dan het leed alleen dat het jou bracht. Het kan je helpen te worden wie je in wording bent, het kan je iets bijbrengen, iets leren waarderen dat je ontnomen werd en daar nog veel resoluter voor te staan om maar één invulling te geven die me nu te binnen schiet.
Woorden kunnen soms wel helpen heb ik geleerd, en met dat het mij vaak helpt om het ‘onder de juiste woorden te brengen’ ging ik aan de slag om een poging te doen in afwachting van een woord als alternatief. Dankzij de hulp van enkele hele lieve mensen, die me nauw aan het hart liggen, hierbij mijn eerste poging:
het omarmen van je leedkracht
Growth Rebelle 